شعر : رضا ڪاظمی اردبیلی
موضوع : تنهایی
چه تاریڪ و سوت و ڪور است
شَهرِ مَن بِدونه دِلدار
مَن در این شَهر غریبه
ڪَرده ام بَد هَوسه یار
شُده ام خَسته و تنها
تنهایی اَزَت بیزارَم
دیگه بَسته بَسته خالِق
طاقَته رنج و ندارَم
فِڪرو اَفسُردگی و درد
هَر لَحظه به طَرفَم تاخت
نیش مَردُمان این شَهر
آخرِش ڪاره مَرا ساخت
به خودَت قَسَم خُدایا
قَصده دیداره تو دارم
تا بِشیم هَم صُحبَته هَم
تو بِشی روح و رَوانَم
دیگه جان و دِل نَمانده
شُده ام خَسته و خَسته
دیگه نای حَرف زَدن نیست
دَر مَن و قَلبه شِڪَسته
❤️❤️❤️❤️
